کمربند مهار مداخله یا وسیله خاصی است که از حرکت آزادانه بیمار جلوگیری می کند یا دسترسی عادی به بدن خود بیمار را محدود می کند.محدودیت فیزیکی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
● استفاده از مچ، مچ پا، یا کمربند
● چسباندن ملحفه خیلی محکم به طوری که بیمار نتواند حرکت کند
● بالا نگه داشتن ریل های جانبی برای جلوگیری از بلند شدن بیمار از تخت
● استفاده از تخت محفظه.
به طور معمول، اگر بیمار بتواند به راحتی دستگاه را خارج کند، به عنوان یک محدودیت فیزیکی واجد شرایط نیست.همچنین نگه داشتن بیمار به گونه ای که حرکت را محدود کند (مانند تزریق عضلانی بر خلاف میل بیمار) یک محدودیت فیزیکی محسوب می شود.محدودیت فیزیکی ممکن است برای رفتارهای غیرخشونت‌آمیز و غیرخود تخریبی یا رفتارهای خشونت‌آمیز و خود ویرانگر استفاده شود.
محدودیت‌هایی برای رفتارهای غیرخشونت‌آمیز و غیر خود ویرانگر
به طور معمول، این نوع محدودیت‌های فیزیکی، مداخلات پرستاری هستند تا بیمار را از کشیدن لوله‌ها، درن‌ها و خطوط دور نگه می‌دارند یا از حرکت کردن بیمار در مواقع ناامن جلوگیری می‌کنند - به عبارت دیگر، برای افزایش مراقبت از بیمار.به عنوان مثال، مهاری که برای رفتارهای غیرخشونت آمیز استفاده می شود ممکن است برای بیمار مبتلا به راه رفتن ناپایدار، گیجی فزاینده، بی قراری، بی قراری و سابقه شناخته شده زوال عقل، که اکنون عفونت مجرای ادراری دارد و مدام خط IV خود را بیرون می کشد، مناسب باشد.
محدودیت هایی برای رفتار خشن و خود ویرانگر
این مهارها وسایل یا مداخلاتی برای بیمارانی هستند که خشن یا پرخاشگر هستند، تهدید به ضربه زدن یا ضربه زدن به کارکنان، یا کوبیدن سر خود به دیوار، که باید از ایجاد آسیب بیشتر به خود یا دیگران جلوگیری شود.هدف از استفاده از این گونه مهارها حفظ ایمنی بیمار و کارکنان در شرایط اضطراری است.به عنوان مثال، بیمار در پاسخ به توهماتی که به او دستور می دهد به کارکنان آسیب برساند و به شدت پرت کند، ممکن است برای محافظت از همه افراد درگیر به یک مهار فیزیکی نیاز داشته باشد.